Beslenme Çantası, İstanbul Hatırası Fotoğraf Merkezi tarafından düzenlenen moderatörlüğü Altan Bal ın yaptığı, içinden fotoğraf geçen bir oyundur.
Üç günde bir (şimdilik) eklenen görsellere aklınızdan geçenleri yazabileceğiniz, ödüllü bir oyundur.
Gözü gönlü açık herkes oynayabilir!
Sadece 1 insanın, bir insanı öldurebilmesini anlayabilmeye daha yakınım... Ancak, iki insanın bu kararı ortak verebilmesini aklım almıyor... Hele bunu yapan kitleler olunca, insanın gazabından korkuyorum...
Savaş foto-muhabirliğine hiç aklım almamıştır şimdiye kadar. Olumsuz manada değil bu söylediğim, fakat böyle bir kıyıma ne olursa olsun sadece seyirci kalmak ne büyük bir acıdır kimbilir...
bu tür fotoğraflarda en dehşete düştüğüm şey, ölümü görmekten çok, bir ölümün çevresinde dolanan "insan"ların bu sanki çok doğalmış gibi devam edebilmeleri.
Fotoğrafı görünce aklıma gelen bir videoyu özetlemek istiyorum; Savaşta bir kız çocuğunun alnından vurulmasına ve öncesindeki eziyetine ''gözleriyle'' bire bir şahit olan bir bayan fotoğrafçı, kız çocğunun vurulmasından sonra yerdeki cansız bedenini ve elindeki bez çantadan düşen ekmekleri fotoğraflar ve ''en iyi fotoğraf'' ödülünü alır. Ödül aldığı açıklandıktan sonra töreni izlemeye gelenler tarafından inanılmaz bir coşkuyla alkışlanır. Tabi bu sırada sunucunun arkasında 'ödüllü fotoğraf' da herkesin gözleri önüne sunuluyor. O fotoğrafa bakarak insanlar gülerek, mutlulukla, coşkuyla, ödül sahibini alkışlıyorlar. Tabi fotoğrafçı salondan hemen kaçıp uzaklaşıyor.. Evet, fotoğrafta anı yakalamak çok önemlidir belki de. Ama fotoğrafçı objektifinden bakarken sadece görmez, aynı zamanda tanık olur yaşananlara. O fotoğrafçı da bir kız çocuğunun öldürülüşüne tanık olmuştu ve birşey yap(a)mamıştı. Ama salondaki insanların coşkulu alkışları tanık olmadıkları için değildi yalnızca. Batının yaptığı gibi gözlerinin önünde olan savaşı unuttukları, görmezden geldikleri içindi; her şeyi metalaştırdıkları gibi, duyguları, insan canını da metalaştırmalarındandı. Çünkü onlar için önemli olan orada savaş olması veya ufacık çocukların ölmesi değil, önemli olan ödül alınması. Hayır ama, orada bir savaş oldu ve onlarca insan katledildi. Bu kadar.
Savaş fotoğrafları bana hem çok uzak, hem çok yakın, hem hayatın çok içinden hem de dışından geliyor. "Communication and politics" dersinde de konuşmuş olduğumuz üzere, Körfez Savaşı'ndan beri savaş görüntülerine televizyon ya da gazeteler aracılığıyla bu kadar içindeymiş gibi maruz kalmak insanlarda narkotik bir etki yaratabiliyor. Bir başka deyişle benim de dahil olduğum birtakım insanlarda tepkisizlik tepkimesine neden olabiliyor.
Bana bir siir hatirlatti "Alman askeri Schvayk? okyanusun dibinde yatiyor" falan gibisinden hatirliyorum. Nazim'in miydi, Genco mu okumustu hatirlamiyorum ama cok guclu bir imgesi vardi hatirladigim. Savasi savasan kucuk insanlarin buyuklerin dunyasinda oneminin olmamasini daha ne kadar guzel anlatilabilir ki demistim. Ki hani deriz ya piyon gibi kullaniyorlar diye, gecen gun sozlukten Ingilizce yazimi ile Peon'un irgat, amale anlamina geldigini ogrenmis de bulundum ki amel defterim sicrar artik havaya bu bulusum uzerine!
Bir de yorumlari okudum da su savas muhabirligi yorumlarina dokanmadan! gecemeyecegim. Almanya'da oldugumuz yillarda bir Huseyin abi vardi nam-i meshur Bursali Huseyin; Alman televizyonunda o zaman ki Turk degerleri icin oldukca acik sacik olan seyler ciktigi zaman kendine has sivesi ile "yavv, onlar cekerken utanmiyor da biz seyrederken mi utanicazzz" dedigi rivayet olunur.
Keske kucuk insanlar ayilsa DA savas muhabirleri gerceklerini yuzlerine vurmak zorunda kalmasa. Yani biz uc fotograf gorduk diye yabancilastiksa olaya abileer, ablalaar James Nachtway dayimiz ne yapsin mesela? Yani muhtemelen muhabirin olaya temkinli bir mesafeden yaklasmasi herkesler icin en sagliklisi olabilir adam her olaya salya sumuk girse kendi de dagilir belgeleme islevi de. Yani doktorlar her gidenin ardindan da helva yapip da yemiyorlar ki hem!.. Ha, ne kadar kan, ne kadar siddet gerekli ayiltmak icin kuzucuklari bak onu da bilmiyorum (Pardon Altan, polemik cikarmak serbest miydi :) Acayip guzel polemik cikariiim da! Ama tukurup kacmasin kimse sacinizi cekerim sonra:) Mr. Polemiquelle! )
Sadece 1 insanın, bir insanı öldurebilmesini anlayabilmeye daha yakınım... Ancak, iki insanın bu kararı ortak verebilmesini aklım almıyor... Hele bunu yapan kitleler olunca, insanın gazabından korkuyorum...
ReplyDeleteSavaş foto-muhabirliğine hiç aklım almamıştır şimdiye kadar. Olumsuz manada değil bu söylediğim, fakat böyle bir kıyıma ne olursa olsun sadece seyirci kalmak ne büyük bir acıdır kimbilir...
ReplyDeletebu tür fotoğraflarda en dehşete düştüğüm şey, ölümü görmekten çok, bir ölümün çevresinde dolanan "insan"ların bu sanki çok doğalmış gibi devam edebilmeleri.
ReplyDeleteFotoğrafı görünce aklıma gelen bir videoyu özetlemek istiyorum; Savaşta bir kız çocuğunun alnından vurulmasına ve öncesindeki eziyetine ''gözleriyle'' bire bir şahit olan bir bayan fotoğrafçı, kız çocğunun vurulmasından sonra yerdeki cansız bedenini ve elindeki bez çantadan düşen ekmekleri fotoğraflar ve ''en iyi fotoğraf'' ödülünü alır. Ödül aldığı açıklandıktan sonra töreni izlemeye gelenler tarafından inanılmaz bir coşkuyla alkışlanır. Tabi bu sırada sunucunun arkasında 'ödüllü fotoğraf' da herkesin gözleri önüne sunuluyor. O fotoğrafa bakarak insanlar gülerek, mutlulukla, coşkuyla, ödül sahibini alkışlıyorlar. Tabi fotoğrafçı salondan hemen kaçıp uzaklaşıyor..
ReplyDeleteEvet, fotoğrafta anı yakalamak çok önemlidir belki de. Ama fotoğrafçı objektifinden bakarken sadece görmez, aynı zamanda tanık olur yaşananlara. O fotoğrafçı da bir kız çocuğunun öldürülüşüne tanık olmuştu ve birşey yap(a)mamıştı. Ama salondaki insanların coşkulu alkışları tanık olmadıkları için değildi yalnızca. Batının yaptığı gibi gözlerinin önünde olan savaşı unuttukları, görmezden geldikleri içindi; her şeyi metalaştırdıkları gibi, duyguları, insan canını da metalaştırmalarındandı. Çünkü onlar için önemli olan orada savaş olması veya ufacık çocukların ölmesi değil, önemli olan ödül alınması.
Hayır ama, orada bir savaş oldu ve onlarca insan katledildi. Bu kadar.
Savaş fotoğrafları bana hem çok uzak, hem çok yakın, hem hayatın çok içinden hem de dışından geliyor. "Communication and politics" dersinde de konuşmuş olduğumuz üzere, Körfez Savaşı'ndan beri savaş görüntülerine televizyon ya da gazeteler aracılığıyla bu kadar içindeymiş gibi maruz kalmak insanlarda narkotik bir etki yaratabiliyor. Bir başka deyişle benim de dahil olduğum birtakım insanlarda tepkisizlik tepkimesine neden olabiliyor.
ReplyDelete....Life is beutifull....daki çocuğun ki gibi kalsa aklımızda savaş...ama yürekten dileğim hiç olmasın.....
ReplyDeleteBana bir siir hatirlatti "Alman askeri Schvayk? okyanusun dibinde yatiyor" falan gibisinden hatirliyorum. Nazim'in miydi, Genco mu okumustu hatirlamiyorum ama cok guclu bir imgesi vardi hatirladigim. Savasi savasan kucuk insanlarin buyuklerin dunyasinda oneminin olmamasini daha ne kadar guzel anlatilabilir ki demistim. Ki hani deriz ya piyon gibi kullaniyorlar diye, gecen gun sozlukten Ingilizce yazimi ile Peon'un irgat, amale anlamina geldigini ogrenmis de bulundum ki amel defterim sicrar artik havaya bu bulusum uzerine!
ReplyDeleteBir de yorumlari okudum da su savas muhabirligi yorumlarina dokanmadan! gecemeyecegim. Almanya'da oldugumuz yillarda bir Huseyin abi vardi nam-i meshur Bursali Huseyin; Alman televizyonunda o zaman ki Turk degerleri icin oldukca acik sacik olan seyler ciktigi zaman kendine has sivesi ile "yavv, onlar cekerken utanmiyor da biz seyrederken mi utanicazzz" dedigi rivayet olunur.
Keske kucuk insanlar ayilsa DA savas muhabirleri gerceklerini yuzlerine vurmak zorunda kalmasa. Yani biz uc fotograf gorduk diye yabancilastiksa olaya abileer, ablalaar James Nachtway dayimiz ne yapsin mesela? Yani muhtemelen muhabirin olaya temkinli bir mesafeden yaklasmasi herkesler icin en sagliklisi olabilir adam her olaya salya sumuk girse kendi de dagilir belgeleme islevi de. Yani doktorlar her gidenin ardindan da helva yapip da yemiyorlar ki hem!..
Ha, ne kadar kan, ne kadar siddet gerekli ayiltmak icin kuzucuklari bak onu da bilmiyorum (Pardon Altan, polemik cikarmak serbest miydi :) Acayip guzel polemik cikariiim da! Ama tukurup kacmasin kimse sacinizi cekerim sonra:) Mr. Polemiquelle! )
savas = iptidailik
ReplyDeleteSavas muhabirligi kismina gelince ben Altug Bey'in yorumuna katiliyorum
sorun değil savaş bu.... emir komuta zinciri.komutan, ''bırakın birşey olmaz siz işinize bakın'' demiştir.
ReplyDelete