02 January 2012

Ucuz Roman tüm bu yaşadıklarımız


Okuyanlar yazanlardan çok fazla. Ama sen de yazmazsan okuyacak bir şey bulamayacaksın! Sonra söylemedi deme.

7 comments:

  1. Birileri başlattı , birşeyler oldu burada. Ben mi? Hayır ! Ben hiçbirşey yapmadım aslında , herşeyi John Travolta yaptı...

    ReplyDelete
  2. bayrak veya poster yakan göstericiler biraz da olsa yeni ayrılmış ve hıncını alamamış sevgililere benzemiyor mu??
    mektupları, fotoğrafları yırtıp yakarak kalan anılarından kurtulmaya çalışanlara.
    ama işte yakıp yırtarak duyguları-düşünceleri-anıları... yok edemiyorsun
    kül olmuş bir fotoğrafı hafızandan silemediğin sürece unutamıyorsun
    bir de üstüne yaşadıklarına saygısızlık etmiş oluyorsun
    hıncın bitip öfken dindiğinde
    o ilk andaki müthiş hafiflik duygusunun arkasından gelen genelde pişmanlık oluyor..

    işte aynı bunun gibi,
    meydana çıkıp kendinden geçercesine bağırıp, sloganlar atarken,
    derdini anlatmaya çalışırken ,
    protesto ettiğin, karşı çıktığın her neyse,
    ona ait imgeleri, sembolleri yırtıp yakarak insanlara unutturamayacağın gibi,
    kimsenin gözünde haklı da olamıyorsun.
    çünkü ortaya koyduğun senin asıl söylemek istediklerin olmuyor.
    sadece, senden önce konuşandan koşulsuz ve bilinçsiz bir şekilde nefret ettiğini gösteriyorsun.
    tamam, çok öfkelisin, hatta belki de haklısın, o başka bir günün konusu olsun.
    ama dışardan bakınca öfkenden ötesi görünmüyor.
    bunun dışında söylemek istediklerin yırttığın kağıtların altında ya da yaktığın bez parçasının küllerinde kalıyor.

    umarım bir adım daha fazlası için, yaptığım her eylem sadece sesimi duyurabilmek adına olur

    Not: Fotoğrafa baktığımda gördüğümü beynim ilk anda protesto yapan göstericiler olarak yorumladı. O yüzden de yukarıdaki yazıyı yazdım. Sonra tekrar bakınca aslında o insanların gösteri yapmadıklarını, bir yerleri yağmaladıklarını düşünmeye başladım ama ilk yazdığımı da değiştirmek istemedim. Galiba görüntüyle gittiğim o ilk yolculuk daha çok hoşuma gitmiş dedim. Değiştirmek istediğim zaman da yapamadım. Koşullanmış zihnim başka bir şey diyemedi.

    ReplyDelete
  3. Ölüler ki bir gün gömülür
    İçimizdeki ölüler, dışımızdaki ölüler
    İnsan yaşıyorken özgürdür
    İnsan
    yaşıyorken
    özgürdür.

    Edip Cansever

    ReplyDelete
  4. Belki de gerçekten okuyacak bir şey bulamayınca yazacak bir şeylerim olacak! Belki güzel, güneşli bir günün sonunda kopacak bütün kıyamet.Geride kalan dağınıklığı toplamak için döneceğim, yakıp yıktığımla kalmayacak ortalık.Ne güzel söyledim belkiyi. Belkiye inanacağım! Azaldıkça okuyacaklarım daha uzun yazacağım!

    ReplyDelete
  5. savaşın ve protestoların içinde, merkezinde yaşamak insanı onun gölgesine yani silahların arkasına saklayabiliyordu,,duvarlarımız da şiddetimiz olabiliyordu bu bir kazanma savaşı değil kendimizi saklama yöntemiydi silahı tutan ben değilim 'o'ydu diyebilmek için...

    ReplyDelete
  6. Evet aynen böyle düzen... seçiyoruz bir 'rol model' ve başlıyoruz; oynamaya!! Kahramanımız oluyorlar ve biz 'düşlerimizde' o kahramanlar 'gibi' oluyoruz... Sonra sahneye çıkıyoruz sıramız gelince, aklımızda o kahramanlar var... Yaşıyoruz onların sözleri, davranışları, anlattıkları, başarılarıyla... Kendimizin, hissettiğimizin dışında birşeye dönüşüyoruz.
    Sonra sıra meydanlara çıkmaya geliyor, gerçek hayat yine çağırıyor insanı, tıpkı o kahramanlar gibi çarpışmak, o replikleri tekrarlayıp, düşmanı(!) alt etmek istiyoruz...

    Bu fotoğraf bana; ne için olduğunu bilmeden, hissetmeden; başkalarının yazdığı, dikte ettiği düşünceleri olduğu gibi benimseyen 'fanatik' görüşlü insanları anımsattı. Sağcı ya da solcu ayrımı gözetmeksizin, kendimiz dışında bir başkasının ifadeleriyle yapmaya çalıştığımız eylemler başarıya ulaşabilir mi ki diye düşünürüm hep, insan kendi içinde sağlayamadıysa devrimi ve içselleştiremediyse.

    ReplyDelete
  7. Evet ben yaptım her şeyi. Hepsini kendim planladım. Hayır, senin suçun yok. Rahat uyuyabilirsin. Neden mi? Bilmiyorum. Aslında biliyor da olabilirim, sadece bazen bilmiyor olmak hoşuma gidiyor. Topla şimdi pisliklerimi. Düzelt beni. Tabi olmak istiyorum. Bir örnek kıyafetlerden bir örnek düşüncelerden ben de istiyorum. Dönüştür beni, sonra karşıma geçip seyret. Gurur duy kendinle! Sadece tek bir şey söyleyebilir miyim? Bence sen, yine de gördüğüne inanma.

    ReplyDelete